Thursday, August 26, 2010

Serbia vs. Greece Friendly Basketball Turns into a Fist Fight

In basketball, when players get all intense, sometimes it's very hard to stop them. And sometimes, players go too far.

In this "friendly" game between the Serbians and the Greeks held at Athens last August 19, what was supposed to be a no-bearing game turned into one of the most talked-about basketball games this year. Players from both sides hit a flurry of punches against each other. One player, Oklahoma City's Nenad Krstic, even did a John Cena and threw a chair towards an injured Greek, leaving the poor guy bloodied in the head.


You really can't easily stop a heightened level of testosterone. You just have to wait for it to subside so that all things will calm down.

The Philippines also had its share of basketbrawls. Who would forget the bitter rivalry of Crispa and Toyota that often end up in fist fights? I myself have witnessed, and even figured in a few basketball fights as well. And as always, in the end cooler heads will prevail, and the team that has more focus and less fury wins.

I never got to know who won this game and didn't care because after all, this game was just designed as a tune-up for the upcoming World Basketball Championships. It was quite funny to see high level of play happening in the wrong place, at the wrong time. Now they have to face sanctions by the FIBA.

Wednesday, August 25, 2010

My Pamamanhikan Story - December 12, 2009

You just gotta love Filipino traditions. In every life moment, Filipinos have their way of doing it. Birthdays, baptisms, house blessings, weddings... We Filipinos have our share of traditions in our culture. This is what sets us apart from the rest.

I just had my share of tradition last December: The Pamamanhikan. I tried to look for related literature in the internet and I came across an article from www.kasal.com. I also saw a short description in wikifilipino:

Pamamanhikan

  • Filipinong ritwal
  • Nanggaling sa salitang panik, na ibig sabihin ay pataas o pumanhik sa baytang ng hagdanan
  • Pahintulot upang makasal sa kapareha
  • Paghingi ng bendisyon at pagsang-ayon bago makasal
  • Ang lalaking ikakasal ay inaasahang ipahayag ang kanyang intensyon na pakasalanan ang babae
  • Ang pamilya ng lalaki ay magtutungo sa bahay ng babae upang pormal na mag-alok ng kasal
  • Ang mga magulang ng ikakasal ay nag-aalok ng tulong
  • Ang pamilya ng lalaki ay inaasahang aako sa mga gagastusin sa kasal
  • Ang pamilya ng babae ay maari ding tumulong sa mga gastusin
  • Ang kaugaliang ito ay nanggaling pa sa mga Malay
  • Ito ang panahon na itinatakda ang petsa ng kasal
  • Nangangahulugan ng paggalang at pagrespeto sa mga magulang ng ikakasal
  • Ang partido ng lalaki ay nagbibigay ng pasalubong sa partido ng babae
  • Okasyon na ang mga magulang ng bawat partido ay magkakakilanlan
  • Sa kasalukuyan, ang magnobyo na ang nagbabayad sa mga gastusin para sa kasal
  • Ang kaugalian na ito ay sumisimbulo ng karangalan at respeto sa magulang

Other than this, I could no longer see an article that best explains how this tradition is conducted. Perhaps it has become a lost art that the virtual community can no longer write precise articles about it. :)

As for me and Bubbles, my pamamanhikan experience was truly memorable. My parents have known Bubbles since college and her mom already knows me for quite some time. Everything is a-ok, except that our parents have not formally met each other. They might have bumped into each other during graduation because Bubbles and I came from the same college, but they have never been formally introduced.

When we decided that we will hold the "Pamamanhikan" on December 12, I became a bit nervous at first since this will mark the "official" preparation stage for our wedding. I am used to being at the forefront of things but this one felt so different. It was a mixed feeling of nervousness and excitement.

December 12 came. We were complete: my parents and my brother were with me. We went to their house at around 7 pm. We brought some food, ready for a small salu-salo. Her mom, being an expert cook, insisted that she will cook some dishes as well.

When I stepped into their house, it felt so surreal. The scene of my parents shaking the hands of Bubbles' mother and greeting her sisters was like another one of my vivid dreams. I suddenly felt speechless, timid and a bit nervous. But on top of all that, I was so happy because our parents instantly clicked. Not much effort was exerted, everything went smoothly.

Then came the serious talk. Thanks to my tactless mother who initiated the wedding conversations by saying "Mukhang may sasabihin ka Jerv." I almost fell off my chair when I heard those words. That's when another lightning struck me inside and gave me a good jolt, and then I started uttering the most serious words I have ever mentioned in my life. I cracked a few jokes by acting as if we were in a Senate hearing, but of course combined with the seriousness of asking the blessing of her mom for us to live happily ever after.

Her mom's reply were the most comforting, assuring words of the night. She jokingly replied with a Senatorial tone, "That's moot and academic." Then she followed it up with a tough, resounding "Granted." The sound of a Senate gavel was the only thing lacking in that scene, and we could have come to a recess or adjourn immediately. That, my friends, was my pamamanhikan experience. Believe it or not, I could still recall every single event that transpired as if it happened yesterday. Well, I guess that is what normally happens to an event you most cherish. My pamamanhikan was truly happy and unforgettable. Thank God for Bubbles' family's acceptance when I asked her hand for marriage.

It seemed that they enjoyed each other's company that night! We ended at half past midnight, an indication that the pamamanhikan went perfect. :)

A few snapshots:

Clockwise from left: Ichi, Petite, Mom, Jazer, Bub, Dad, Me, Jam, Bub's Mom, NiƱa, Concep

A few more days and Bubbles and I will finally tie the knot and will be spending our lives together, happily ever after. We'll have more of these dinners but this time, I'll be less nervous and there won't be "on the spot" questions. :)

Tuesday, August 24, 2010

Quirino Hostage - August 23, 2010

Today, August 24, as my running buddies and I were doing our usual jog around Quirino Grandstand, we stopped at what remained from a scene of one of the bloodiest hostage events in Manila. The Hong Thai bus, with its tempered glass shattered and sheets bloodied, still remained in the Quirino Grandstand as journalists and bystanders stood and reminisced how this 12-hour standoff took place and ended in a bloody manner. I saw a few Chinese journalists there, and a few in front of Manila Pavilion, the hotel where these hostages, some Hong Kong nationals, were billeted. No one could imagine how this supposedly "under control" hostage situation would end up in a bloody way.

My office is just a few blocks away from the scene. As I mentioned earlier, we do a few laps in the Grandstand at least twice a week. Never did we think that this generally peaceful tourist destination would bear witness to one of the most violent hostage situations in our nation's capital.

Whose fault is it? To me, it's everybody's fault. The media, the police, the negotiators, the ground commander. All of them contributed for this to incident to go haywire.

The media are supposed to be the bastion of truth and the bearer of all information. What the media showed yesterday are very limited, and every movement of the hostage-taker's family was sensationalized. One of the biggest reasons for this tragedy is the sight of Captain Rolando Mendoza's brother being "arrested" by the police. I place quotation marks to the word arrest because as what the police said, they did not arrest him. But because he saw a few mediamen, he acted as if he was being persecuted. What did the media people do? They approached him, bloated the scene, and delivered the wrong message. This triggered Capt. Mendoza to get hostile.

There were several negotiators involved. No one was in charge. It was every man for himself. I am not an expert in hostage situations but judging from the way this was handled, no one took this seriously and nobody headed the team. And for that, nobody thought of a way to expedite this situation.

The police obviously are not prepared for these types of crises. If it were a more insane hostage-taker, these policemen could have been killed because their movements were too slow. As me and my officemates were discussing about this today, the way the police acted yesterday was similar to a Three Stooges or your regular slapstick police sitcom. They could not break through the hydraulic door. They tried to pull the door out but the rope cut loose. They tried to throw in tear gas and flashbang, and some haven't found their way inside. One tear gas actually bounced out of the bus, leaving the policemen outside coughing because of the putrid smell. After the incident, rescuers needed to go in and out of the bus because of the smell of the tear gas. Gas masks were never found in the scene. After the situation, crowds of people were able to get near the supposedly dangerous crime scene. No cordoning took place. Obviously, a lot of work should be done by the police force in order to get smarter in situations like this. We just were not prepared at all.

However way we look at this situation, there were obvious and apparent lapses on all parts, from all persons involved. In this day and age where people have become more intelligent, thus tend to get more insane, we, the media, the police force, government, should all be prepared for crises such as this. This just showed that the real action is not within the four walls of Congress and Senate, it is in the streets where nobody pays attention to. We often take mundane things for granted only to find out that some day, one person just snaps out of it, draws out a gun and starts shooting. It's about time we wake up, face the real social problems, and deal with them head on.

To those governments who condemn this incident by issuing a travel warning, please remember that this incident is isolated and should not be received on a large scale. We are trying our best to prevent another situation to happen. It is simply unfair for you to judge us for an isolated case. I hope you reconsider.

Let us pray to the victims that they may rest in peace. Let us also pray that this will never happen again.

Give Peace a Chance

If these guys can do it, so can we! :)


This photo was taken yesterday morning in front of our house. It's good to see our feline friend living harmoniously with his canine counterpart.

Good to see a dog and a cat lying together under one car. :)

Cheers!

Tuesday, August 17, 2010

Office Fun: TODAS!!!

An effective way to bring back your smile during office weeks: Set up a weekly salu-salo with your officemate friends!

What started out as a dare now became a weekly happening in our building's third floor. It began with 5 people and now we're at 22! Talk about T.O.D.A.S. and you'll see nothing but smiles in the faces of these 22 people involved in this weekly addiction.

Tuesday's Outrageously Delightful Area Salu-Salo (TODAS) is our office's way of forgetting stress in the office. Every Tuesday lunch, a group of three to four people will bring their usual baons, but this time not just for themselves, but also for the other 18 individuals. With the name inspired by the original T.O.D.A.S. (Tuesday's Outrageously Delightful All-Star Show), this weekly salu-salo is also the haven for a myriad of jokes, stories, gossips and other mundane issues about life, love, politics, sports, and old bold stars!

Every employee deserves a break from their usual routine, especially during lunch. This weekly party just gives these 22 individuals another reason for regularly coming to office. :)

Don't say cheese, say TODAS!






Tired of your usual office lunch breaks? Why don't you try TODAS? :)

Sunday, August 15, 2010

Big Boys Don't Cry (?!)

Whoever said big boys don't cry is now taking it back after watching big man Karl Malone in his acceptance speech of the Basketball Hall of Fame 2010. Let's watch this:



Scottie Pippen also had his share of emotion after having received his Naismith Basketball Hall of Fame from his sparring partner, Michael Jordan.



It's truly touching to see these big guys get emotional. Most of the time, I saw these guys in a different emotion, in a furious stance during intense basketball games with their respective teams. It showed how they value and love the game of baskteball and an achievement such as being part of the Hall of Fame is simply larger than life for them.

Congratulations, Pip and Mailman. :)

Saturday, August 14, 2010

PNoy's 1st SONA

I just needed to post this to remind me of what to expect from President Noy's Regime. :)

Personally, it was straightforward, revealing, dramatic. To some, it was a shocking revelation of the ills of the previous administration. There were several promising policy directions that were instructed to his cabinet. But of course even if I supported this guy in his bid for the Presidency, I'll still have to be vigilant and objective of his actions in the next 6 years.

Mabuhay ang Mabuting Pilipino!

State of the Nation Address
of His Excellency
Benigno S. Aquino III
President of the Philippines
to the Congress of the Philippines
Session Hall of the House of Representatives
July 26, 2010
[Batasan Pambansa Complex, Quezon City]

Speaker Feliciano Belmonte; Senate President Juan Ponce Enrile; Vice President Jejomar Binay; Chief Justice Renato Corona; Former Presidents Fidel Valdez Ramos and Joseph Ejercito Estrada; members of the House of Representatives and the Senate; distinguished members of the diplomatic corps; my fellow workers in government;

Mga minamahal kong kababayan:

Sa bawat sandali po ng pamamahala ay nahaharap tayo sa isang sangandaan.

Sa isang banda po ay ang pagpili para sa ikabubuti ng taumbayan. Ang pagtanaw sa interes ng nakakarami; ang pagkapit sa prinsipyo; at ang pagiging tapat sa sinumpaan nating tungkulin bilang lingkod-bayan. Ito po ang tuwid na daan.

Sa kabilang banda ay ang pag-una sa pansariling interes. Ang pagpapaalipin sa pulitikal na konsiderasyon, at pagsasakripisyo ng kapakanan ng taumbayan. Ito po ang baluktot na daan.

Matagal pong naligaw ang pamahalaan sa daang baluktot. Araw-araw po, lalong lumilinaw sa akin ang lawak ng problemang ating namana. Damang-dama ko ang bigat ng aking responsibilidad.

Sa unang tatlong linggo ng aming panunungkulan, marami po kaming natuklasan. Nais ko pong ipahayag sa inyo ang iilan lamang sa mga namana nating suliranin at ang ginagawa naming hakbang para lutasin ang mga ito.

Sulyap lamang po ito; hindi pa ito ang lahat ng problemang haharapin natin. Inilihim at sadyang iniligaw ang sambayanan sa totoong kalagayan ng ating bansa.

Sa unang anim na buwan ng taon, mas malaki ang ginastos ng gobyerno kaysa sa pumasok na kita. Lalong lumaki ang deficit natin, na umakyat na sa 196.7 billion pesos. Sa target na kuleksyon, kinapos tayo ng 23.8 billion pesos; ang tinataya namang gastos, nalagpasan natin ng 45.1 billion pesos.

Ang budget po sa 2010 ay 1.54 trillion pesos.

Nasa isandaang bilyong piso o anim at kalahating porsyento na lang ng kabuuan ang malaya nating magagamit para sa nalalabing anim na buwan ng taong ito.

Halos isang porsyento na lang po ng kabuuang budget ang natitira para sa bawat buwan.

Saan naman po dinala ang pera?

Naglaan ng dalawang bilyong piso na Calamity Fund bilang paghahanda para sa mga kalamidad na hindi pa nangyayari. Napakaliit na nga po ng pondong ito, ngunit kapapasok pa lang natin sa panahon ng baha at bagyo, 1.4 billion pesos o sitenta porsyento na ang nagastos.

Sa kabuuan ng 108 million pesos para sa lalawigan ng Pampanga, 105 million pesos nito ay napunta sa iisang distrito lamang. Samantala, ang lalawigan ng Pangasinan na sinalanta ng Pepeng ay nakatanggap ng limang milyong piso lamang para sa pinsalang idinulot ng bagyong Cosme, na nangyari noong 2008 pa.

Ibinigay po ang pondo ng Pampanga sa buwan ng eleksyon, pitong buwan pagkatapos ng Ondoy at Pepeng. Paano kung bumagyo bukas? Inubos na ang pondo nito para sa bagyong nangyari noong isang taon pa. Pagbabayaran ng kinabukasan ang kasakiman ng nakaraan.

Ganyan din po ang nangyari sa pondo ng MWSS. Kamakailan lamang, pumipila ang mga tao para lang makakuha ng tubig. Sa kabila nito, minabuti pa ng liderato ng MWSS na magbigay ng gantimpala sa sarili kahit hindi pa nababayaran ang pensyon ng mga retiradong empleyado.

Noong 2009, ang buong payroll ng MWSS ay 51.4 million pesos. Pero hindi lang naman po ito ang sahod nila; may mga additional allowances at benefits pa sila na aabot sa 160.1 million pesos. Sa madaling sabi, nakatanggap sila ng 211.5 million pesos noong nakaraang taon. Beinte-kuwatro porsyento lang nito ang normal na sahod, at sitenta’y sais porsyento ang dagdag.

Ang karaniwang manggagawa hanggang 13th month pay plus cash gift lang ang nakukuha. Sa MWSS, aabot sa katumbas ng mahigit sa tatlumpung buwan ang sahod kasama na ang lahat ng mga bonuses at allowances na nakuha nila.

Mas matindi po ang natuklasan natin sa pasahod ng kanilang Board of Trustees. Tingnan po natin ang mga allowances na tinatanggap nila:

Umupo ka lang sa Board of Trustees at Board Committee meeting, katorse mil na. Aabot ng nobenta’y otso mil ito kada buwan. May grocery incentive pa sila na otsenta mil kada taon.

Hindi lang iyon: may mid-year bonus, productivity bonus, anniversary bonus, year-end bonus, at Financial Assistance. May Christmas bonus na, may Additional Christmas Package pa. Kada isa sa mga ito, nobenta’y otso mil.

Sa suma total po, aabot ang lahat ng dalawa’t kalahating milyong piso kada taon sa bawat miyembro ng Board maliban sa pakotse, technical assistance, at pautang. Uulitin ko po. Lahat ng ito ay ibinibigay nila sa kanilang mga sarili habang hindi pa nababayaran ang mga pensyon ng kanilang mga retirees.

Pati po ang La Mesa Watershed ay hindi nila pinatawad. Para magkaroon ng tamang supply ng tubig, kailangang alagaan ang mga watershed. Sa watershed, puno ang kailangan. Pati po iyon na dapat puno ang nakatayo, tinayuan nila ng bahay para sa matataas na opisyal ng MWSS.

Hindi naman sila agad maaalis sa puwesto dahil kabilang sila sa mga Midnight Appointees ni dating Pangulong Arroyo. Iniimbestigahan na natin ang lahat nang ito. Kung mayroon pa silang kahit kaunting hiya na natitira – sana kusa na lang silang magbitiw sa puwesto.

Pag-usapan naman po natin ang pondo para sa imprastruktura. Tumukoy ang DPWH ng dalawandaan apatnapu’t anim na priority safety projects na popondohan ng Motor Vehicle Users Charge. Mangangailangan po ito ng budget na 425 million pesos.

Ang pinondohan po, dalawampu’t walong proyekto lang. Kinalimutan po ang dalawandaan at labing walong proyekto at pinalitan ng pitumpung proyekto na wala naman sa plano. Ang hininging 425 million pesos, naging 480 million pesos pa, lumaki lalo dahil sa mga proyektong sa piling-piling mga benepisyaryo lang napunta.

Mga proyekto po itong walang saysay, hindi pinag-aralan at hindi pinaghandaan, kaya parang kabuteng sumusulpot.

Tapos na po ang panahon para dito. Sa administrasyon po natin, walang kota-kota, walang tongpats, ang pera ng taumbayan ay gagastusin para sa taumbayan lamang.

Meron pa po tayong natuklasan. Limang araw bago matapos ang termino ng nakaraang administrasyon, nagpautos silang maglabas ng 3.5 billion pesos para sa rehabilitasyon ng mga nasalanta nina Ondoy at Pepeng.

Walumpu’t anim na proyekto ang paglalaanan dapat nito na hindi na sana idadaan sa public bidding. Labingsiyam sa mga ito na nagkakahalaga ng 981 million pesos ang muntik nang makalusot. Hindi pa nailalabas ang Special Allotment Release Order ay pirmado na ang mga kontrata.

Buti na lang po ay natuklasan at pinigilan ito ni Secretary Rogelio Singson ng DPWH. Ngayon po ay dadaan na ang kabuuan ng 3.5 billion pesos sa tapat na bidding, at magagamit na ang pondo na ito sa pagbibigay ng lingap sa mga nawalan ng tahanan dahil kina Ondoy at Pepeng.

Pag-usapan naman natin ang nangyari sa NAPOCOR. Noong 2001 hanggang 2004, pinilit ng gobyerno ang NAPOCOR na magbenta ng kuryente nang palugi para hindi tumaas ang presyo. Tila ang dahilan: pinaghahandaan na nila ang eleksyon.

Dahil dito, noong 2004, sumagad ang pagkakabaon sa utang ng NAPOCOR. Napilitan ang pambansang gobyerno na sagutin ang dalawandaang bilyong pisong utang nito.

Ang inakala ng taumbayan na natipid nila sa kuryente ay binabayaran din natin mula sa kaban ng bayan. May gastos na tayo sa kuryente, binabayaran pa natin ang dagdag na pagkakautang ng gobyerno.

Kung naging matino ang pag-utang, sana’y nadagdagan ang ating kasiguruhan sa supply ng kuryente. Pero ang desisyon ay ibinatay sa maling pulitika, at hindi sa pangangailangan ng taumbayan. Ang taumbayan, matapos pinagsakripisyo ay lalo pang pinahirapan.

Ganito rin po ang nangyari sa MRT. Sinubukan na namang bilhin ang ating pagmamahal. Pinilit ang operator na panatilihing mababa ang pamasahe.

Hindi tuloy nagampanan ang garantiyang ibinigay sa operator na mababawi nila ang kanilang puhunan. Dahil dito, inutusan ang Landbank at Development Bank of the Philippines na bilhin ang MRT.

Ang pera ng taumbayan, ipinagpalit sa isang naluluging operasyon.

Dumako naman po tayo sa pondo ng NFA.

Noong 2004: 117,000 metric tons ang pagkukulang ng supply ng Pilipinas. Ang binili nila, 900,000 metric tons. Kahit ulitin mo pa ng mahigit pitong beses ang pagkukulang, sobra pa rin ang binili nila.

Noong 2007: 589,000 metric tons ang pagkukulang ng supply sa Pilipinas. Ang binili nila, 1.827 million metric tons. Kahit ulitin mo pa ng mahigit tatlong beses ang pagkukulang, sobra na naman ang binili nila.

Ang masakit nito, dahil sobra-sobra ang binibili nila taun-taon, nabubulok lang pala sa mga kamalig ang bigas, kagaya ng nangyari noong 2008.

Hindi po ba krimen ito, na hinahayaan nilang mabulok ang bigas, sa kabila ng apat na milyong Pilipinong hindi kumakain ng tatlong beses sa isang araw?

Ang resulta nito, umabot na sa 171.6 billion pesos ang utang ng NFA noong Mayo ng taong ito.

Ang tinapon na ito, halos puwede na sanang pondohan ang mga sumusunod:

Ang budget ng buong Hudikatura, na 12.7 billion pesos sa taong ito.

Ang Conditional Cash Transfers para sa susunod na taon, na nagkakahalaga ng 29.6 billion pesos.

Ang lahat ng classroom na kailangan ng ating bansa, na nagkakahalaga ng 130 billion pesos.

Kasuklam-suklam ang kalakarang ito. Pera na, naging bato pa.

Narinig po ninyo kung paano nilustay ang kaban ng bayan. Ang malinaw po sa ngayon: ang anumang pagbabago ay magmumula sa pagsiguro natin na magwawakas na ang pagiging maluho at pagwawaldas.

Kaya nga po mula ngayon: ititigil na natin ang paglulustay sa salapi ng bayan. Tatanggalin natin ang mga proyektong mali.

Ito po ang punto ng tinatawag nating zero-based approach sa ating budget. Ang naging kalakaran po, taun-taon ay inuulit lamang ang budget na puno ng tagas. Dadagdagan lang nang konti, puwede na.

Sa susunod na buwan ay maghahain tayo ng budget na kumikilala nang tama sa mga problema, at magtutuon din ng pansin sa tamang solusyon.

Ilan lang ito sa mga natuklasan nating problema. Heto naman po ang ilang halimbawa ng mga hakbang na ginagawa natin.

Nandiyan po ang kaso ng isang may-ari ng sanglaan. Bumili siya ng sasakyang tinatayang nasa dalawampu’t anim na milyong piso ang halaga.

Kung kaya mong bumili ng Lamborghini, bakit hindi mo kayang magbayad ng buwis?

Nasampahan na po ito ng kaso. Sa pangunguna nina Finance Secretary Cesar Purisima, Justice Secretary Leila de Lima, BIR Commissioner Kim Henares at Customs Commissioner Lito Alvarez, bawat linggo po ay may bago tayong kasong isinasampa kontra sa mga smuggler at sa mga hindi nagbabayad ng tamang buwis.

Natukoy na rin po ang salarin sa mga kaso nina Francisco Baldomero, Jose Daguio at Miguel Belen, tatlo sa anim na insidente ng extralegal killings mula nang umupo tayo.

Singkuwenta porsyento po ng mga insidente ng extralegal killings ang patungo na sa kanilang resolusyon.

Ang natitira pong kalahati ay hindi natin tatantanan ang pag-usig hanggang makamit ang katarungan.

Pananagutin natin ang mga mamamatay-tao. Pananagutin din natin ang mga corrupt sa gobyerno.

Nagsimula nang mabuo ang ating Truth Commission, sa pangunguna ni dating Chief Justice Hilario Davide. Hahanapin natin ang katotohanan sa mga nangyari diumanong katiwalian noong nakaraang siyam na taon.

Sa loob ng linggong ito, pipirmahan ko ang kauna-unahang Executive Order na nagtatalaga sa pagbuo nitong Truth Commission.

Kung ang sagot sa kawalan ng katarungan ay pananagutan, ang sagot naman sa kakulangan natin sa pondo ay mga makabago at malikhaing paraan para tugunan ang mga pagkatagal-tagal nang problema.

Napakarami po ng ating pangangailangan: mula sa edukasyon, imprastruktura, pangkalusugan, pangangailangan ng militar at kapulisan, at marami pang iba. Hindi kakasya ang pondo para mapunan ang lahat ng ito.

Kahit gaano po kalaki ang kakulangan para mapunan ang mga listahan ng ating pangangailangan, ganado pa rin ako dahil marami nang nagpakita ng panibagong interes at kumpyansa sa Pilipinas.

Ito ang magiging solusyon: mga Public-Private Partnerships. Kahit wala pa pong pirmahang nangyayari dito, masasabi kong maganda ang magiging bunga ng maraming usapin ukol dito.

May mga nagpakita na po ng interes, gustong magtayo ng expressway na mula Maynila, tatahak ng Bulacan, Nueva Ecija, Nueva Vizcaya, hanggang sa dulo ng Cagayan Valley nang hindi gugugol ang estado kahit na po piso.

Sa larangan ng ating Sandatahang Lakas:

Mayroon po tayong 36,000 nautical miles ng baybayin. Ang mayroon lamang tayo: tatlumpu’t dalawang barko. Itong mga barkong ito, panahon pa ni MacArthur.

May nagmungkahi sa atin, ito ang proposisyon: uupahan po nila ang headquarters ng Navy sa Roxas Boulevard at ang Naval Station sa Fort Bonifacio.

Sagot po nila ang paglipat ng Navy Headquarters sa Camp Aguinaldo. Agaran, bibigyan tayo ng isandaang milyong dolyar. At dagdag pa sa lahat nang iyan, magsusubi pa sila sa atin ng kita mula sa mga negosyong itatayo nila sa uupahan nilang lupa.

Sa madali pong sabi: Makukuha natin ang kailangan natin, hindi tatayo gagastos, kikita pa tayo.

Marami na pong nag-alok at nagmungkahi sa atin, mula lokal hanggang dayuhang negosyante, na magpuno ng iba’t ibang pangangailangan.

Mula sa mga public-private partnerships na ito, lalago ang ating ekonomiya, at bawat Pilipino makikinabang. Napakaraming sektor na matutulungan nito.

Maipapatayo na po ang imprastrukturang kailangan natin para palaguin ang turismo.

Sa agrikultura, makapagtatayo na tayo ng mga grains terminals, refrigeration facilities, maayos na road networks at post-harvest facilities.

Kung maisasaayos natin ang ating food supply chain sa tulong ng pribadong sektor, sa halip na mag-angkat tayo ay maari na sana tayong mangarap na mag-supply sa pandaigdigang merkado.

Kung maitatayo ang minumungkahi sa ating railway system, bababa ang presyo ng bilihin. Mas mura, mas mabilis, mas maginhawa, at makakaiwas pa sa kotong cops at mga kumokotong na rebelde ang mga bumibiyahe.

Paalala lang po: una sa ating plataporma ang paglikha ng mga trabaho, at nanggagaling ang trabaho sa paglago ng industriya. Lalago lamang ang industriya kung gagawin nating mas malinis, mas mabilis, at mas maginhawa ang proseso para sa mga gustong magnegosyo.

Pabibilisin natin ang proseso ng mga proyektong sumasailalim sa Build-Operate-Transfer. Sa tulong ng lahat ng sangay ng gobyerno at ng mga mamamayan, pabababain natin sa anim na buwan ang proseso na noon ay inaabot ng taon kung hindi dekada.

May mga hakbang na rin pong sinisimulan ang DTI, sa pamumuno ni Secretary Gregory Domingo:

Ang walang-katapusang pabalik-balik sa proseso ng pagrehistro ng pangalan ng kumpanya, na kada dalaw ay umaabot ng apat hanggang walong oras, ibababa na natin sa labinlimang minuto.

Ang dating listahan ng tatlumpu’t anim na dokumento, ibababa natin sa anim. Ang dating walong pahinang application form, ibababa natin sa isang pahina.

Nananawagan ako sa ating mga LGUs. Habang naghahanap tayo ng paraan para gawing mas mabilis ang pagbubukas ng mga negosyo, pag-aralan din sana nila ang kanilang mga proseso. Kailangan itong gawing mas mabilis, at kailangan itong itugma sa mga sinisumulan nating reporma.

Negosyante, sundalo, rebelde, at karaniwang Pilipino, lahat po makikinabang dito. Basta po hindi dehado ang Pilipino, papasukin po natin lahat iyan. Kailangan na po nating simulan ang pagtutulungan para makamit ito. Huwag nating pahirapan ang isa’t isa.

Parating na po ang panahon na hindi na natin kailangang mamili sa pagitan ng seguridad ng ating mamamayan o sa kinabukasan ng inyong mga anak.

Oras na maipatupad ang public-private partnerships na ito, mapopondohan ang mga serbisyong panlipunan, alinsunod sa ating plataporma.

Magkakapondo na po para maipatupad ang mga plano natin sa edukasyon.

Mapapalawak natin ang basic education cycle mula sa napakaikling sampung taon tungo sa global standard na labindalawang taon.

Madadagdagan natin ang mga classroom. Mapopondohan natin ang service contracting sa ilalim ng GASTPE.

Pati ang conditional cash transfers, na magbabawas ng pabigat sa bulsa ng mga pamilya, madadagdan na rin ng pondo.

Maipapatupad ang plano natin sa PhilHealth.

Una, tutukuyin natin ang tunay na bilang ng mga nangangailangan nito. Sa ngayon, hindi magkakatugma ang datos. Sabi ng PhilHealth sa isang bibig, walumpu’t pitong porsyento na raw ang merong coverage. Sa kabilang bibig naman, singkuwenta’y tres porsyento naman. Ayon naman sa National Statistics Office, tatlumpu’t walong porsyento ang may coverage.

Ngayon pa lang, kumikilos na si Secretary Dinky Soliman at ang DSWD upang ipatupad ang National Household Targetting System, na magtutukoy sa mga pamilyang higit na nagangailangan ng tulong. Tinatayang siyam na bilyon ang kailangan para mabigyan ng PhilHealth ang limang milyong pinakamaralitang pamilyang Pilipino.

Napakaganda po ng hinaharap natin. Kasama na po natin ang pribadong sektor, at kasama na rin natin ang League of Provinces, sa pangunguna nina Governor Alfonso Umali kasama sina Governor L-Ray Villafuerte at Governor Icot Petilla. Handa na pong makipagtulungan para makibahagi sa pagtustos ng mga gastusin. Alam ko rin pong hindi magpapahuli ang League of Cities sa pangunguna ni Mayor Oscar Rodriguez.

Kung ang mga gobyernong lokal ay nakikiramay na sa ating mga adhikain, ang Kongreso namang pinanggalingan ko, siguro naman maasahan ko din.

Nagpakitang-gilas na po ang gabinete sa pagtukoy ng ating mga problema at sa paglulunsad ng mga solusyon sa loob lamang ng tatlong linggo.

Nang bagyo pong Basyang, ang sabi sa atin ng mga may prangkisa sa kuryente, apat na araw na walang kuryente. Dahil sa mabilis na pagkilos ni Secretary Rene Almendras at ng Department of Energy, naibalik ang kuryente sa halos lahat sa loob lamang ng beinte-kwatro oras.

Ito pong sinasabing kakulangan sa tubig sa Metro Manila, kinilusan agad ni Secretary Rogelio Singson at ng DPWH. Hindi na siya naghintay ng utos, kaya nabawasan ang perwisyo.

Nakita na rin natin ang gilas ng mga hinirang nating makatulong sa Gabinete. Makatuwiran naman po sigurong umasa na hindi na sila padadaanin sa butas ng karayom para makumpirma ng Commission on Appointments. Kung mangyayari po ito, marami pa sa mga mahuhusay na Pilipino ang maeengganyong magsilbi sa gobyerno.

Sa lalong madaling panahon po, uupo na tayo sa LEDAC at pag-uusapan ang mga mahahalagang batas na kailangan nating ipasa. Makakaasa kayo na mananatiling bukas ang aking isipan, at ang ating ugnayan ay mananatiling tapat.

Isinusulong po natin ang Fiscal Responsibility Bill, kung saan hindi tayo magpapasa ng batas na mangangailangan ng pondo kung hindi pa natukoy ang panggagalingan nito. May 104.1 billion pesos tayong kailangan para pondohan ang mga batas na naipasa na, ngunit hindi maipatupad.

Kailangan din nating isaayos ang mga insentibong piskal na ibinigay noong nakaraan. Ngayong naghihigpit tayo ng sinturon, kailangang balikan kung alin sa mga ito ang dapat manatili at kung ano ang dapat nang itigil.

Huwag po tayong pumayag na magkaroon ng isa pang NBN-ZTE. Sa lokal man o dayuhan manggagaling ang pondo, dapat dumaan ito sa tamang proseso. Hinihingi ko po ang tulong ninyo upang amiyendahan ang ating Procurement Law.

Ayon po sa Saligang Batas, tungkulin ng estado ang siguruhing walang lamangan sa merkado. Bawal ang monopolya, bawal ang mga cartel na sasakal sa kumpetisyon. Kailangan po natin ng isang Anti-Trust Law na magbibigay-buhay sa mga prinsipyong ito. Ito ang magbibigay ng pagkakataon sa mga Small- at Medium-scale Enterprises na makilahok at tumulong sa paglago ng ating ekonomiya.

Ipasa na po natin ang National Land Use Bill.

Una rin pong naging batas ng Commonwealth ang National Defense Act, na ipinasa noon pang 1935. Kailangan nang palitan ito ng batas na tutugon sa pangangailangan ng pambansang seguridad sa kasalukuyan.

Nakikiusap po akong isulong ang Whistleblower’s Bill upang patuloy nang iwaksi ang kultura ng takot at pananahimik.

Palalakasin pa lalo ang Witness Protection Program. Alalahanin po natin na noong taong 2009 hanggang 2010, may nahatulan sa 95% ng mga kaso kung saan may witness na sumailalim sa programang ito.

Kailangang repasuhin ang ating mga batas. Nanawagan po akong umpisahan na ang rekodipikasyon ng ating mga batas, upang siguruhing magkakatugma sila at hindi salu-salungat.

Ito pong mga batas na ito ang batayan ng kaayusan, ngunit ang pundasyon ng lahat ng ginagawa natin ay ang prinsipyong wala tayong mararating kung walang kapayapaan at katahimikan.

Dalawa ang hinaharap nating suliranin sa usapin ng kapayapaan: ang situwasyon sa Mindanao, at ang patuloy na pag-aaklas ng CPP-NPA-NDF.

Tungkol sa situwasyon sa Mindanao: Hindi po nagbabago ang ating pananaw. Mararating lamang ang kapayapaan at katahimikan kung mag-uusap ang lahat ng apektado: Moro, Lumad, at Kristiyano. Inatasan na natin si Dean Marvic Leonen na mangasiwa sa ginagawa nating pakikipag-usap sa MILF.

Iiwasan natin ang mga pagkakamaling nangyari sa nakaraang administrasyon, kung saan binulaga na lang ang mga mamamayan ng Mindanao. Hindi tayo puwedeng magbulag-bulagan sa mga dudang may kulay ng pulitika ang proseso, at hindi ang kapakanan ng taumbayan ang tanging interes.

Kinikilala natin ang mga hakbang na ginagawa ng MILF sa pamamagitan ng pagdidisplina sa kanilang hanay. Inaasahan natin na muling magsisimula ang negosasyon pagkatapos ng Ramadan.

Tungkol naman po sa CPP-NPA-NDF: handa na ba kayong maglaan ng kongkretong mungkahi, sa halip na pawang batikos lamang?

Kung kapayapaan din ang hangad ninyo, handa po kami sa malawakang tigil-putukan. Mag-usap tayo.

Mahirap magsimula ang usapan habang mayroon pang amoy ng pulbura sa hangin. Nananawagan ako: huwag po natin hayaang masayang ang napakagandang pagkakataong ito upang magtipon sa ilalim ng iisang adhikain.

Kapayapaan at katahimikan po ang pundasyon ng kaunlaran. Habang nagpapatuloy ang barilan, patuloy din ang pagkakagapos natin sa kahirapan.

Dapat din po nating mabatid: ito ay panahon ng sakripisyo. At ang sakripisyong ito ay magiging puhunan para sa ating kinabukasan. Kaakibat ng ating mga karapatan at kalayaan ay ang tungkulin natin sa kapwa at sa bayan.

Inaasahan ko po ang ating mga kaibigan sa media, lalo na sa radyo at sa print, sa mga nagbablock-time, at sa community newspapers, kayo na po mismo ang magbantay sa inyong hanay.

Mabigyang-buhay sana ang mga batayang prinsipyo ng inyong bokasyon: ang magbigay-linaw sa mahahalagang isyu; ang maging patas at makatotohanan, at ang itaas ang antas ng pampublikong diskurso.

Tungkulin po ng bawat Pilipino na tutukan ang mga pinunong tayo rin naman ang nagluklok sa puwesto. Humakbang mula sa pakikialam tungo sa pakikilahok. Dahil ang nakikialam, walang-hanggan ang reklamo. Ang nakikilahok, nakikibahagi sa solusyon.

Napakatagal na pong namamayani ang pananaw na ang susi sa asenso ay ang intindihin ang sarili kaysa intindihin ang kapwa. Malinaw po sa akin: paano tayo aasenso habang nilalamangan ang kapwa?

Ang hindi nabigyan ng pagkakataong mag-aral, paanong makakakuha ng trabaho? Kung walang trabaho, paanong magiging konsumer? Paanong mag-iimpok sa bangko?

Ngunit kung babaliktarin natin ang pananaw—kung iisipin nating “Dadagdagan ko ang kakayahan ng aking kapwa”—magbubunga po ito, at ang lahat ay magkakaroon ng pagkakataon.

Maganda na po ang nasimulan natin. At mas lalong maganda po ang mararating natin. Ngunit huwag nating kalimutan na mayroong mga nagnanasang hindi tayo magtagumpay. Dahil kapag hindi tayo nagtagumpay, makakabalik na naman sila sa kapangyarihan, at sa pagsasamantala sa taumbayan.

Akin pong paniwala na Diyos at taumbayan ang nagdala sa ating kinalalagyan ngayon. Habang nakatutok tayo sa kapakanan ng ating kapwa, bendisyon at patnubay ay tiyak na maaasahan natin sa Poong Maykapal. At kapag nanalig tayo na ang kasangga natin ay ang Diyos, mayroon ba tayong hindi kakayanin?

Ang mandato nating nakuha sa huling eleksyon ay patunay na umaasa pa rin ang Pilipino sa pagbabago. Iba na talaga ang situwasyon. Puwede na muling mangarap. Tayo nang tumungo sa katuparan ng ating mga pinangarap.

Maraming salamat po.



Source: www.gov.ph

Rain or Shine: Run for your Life!

I now have this habit of preparing my stuff Monday and Wednesday evenings to get me ready for the next day's session. Thanks to my boss who is also a running fanatic, I found myself training religiously as well. Every Tuesday and Thursday, my boss Leo, and another officemate, Herzon at least 5 kilometers at Quirino Grandstand and Roxas Boulevard.

We started running at our office's roof deck. We got bored and looked for longer running routes. We then discovered the Quirino Grandstand route. One round in Quirino Granstan (Roxas Blvd, Kalaw, Q. Grandstand, Burgos) is around 1.1 kilometers. 5 rounds would give you 5.5K. That became our running routine.

We invited a few officemates via email blast. The first meeting was indeed a blast! Around 16 of us ran! We jokingly called our running group Phurorut (Philam United Runners and Other Related Undertakings Team) :) But after a few weeks, members suddenly disappeared. Now we're down to three: Leo, Herzon and Me. :) I hope they return. ;)

Sometimes, when we get bored, we run from Quirino Grandstand to CCP and back. One time, we took the Intramuros route. Running in Manila makes us think that there really are a lot of good places to see here. :)

Running is the new badminton now here in the Philippines. But of course, it's much cheaper than badminton because all you need are a pair of shoes and socks and a long paved road. That is why it's a big hit nowadays. You get to see a lot of advertisements of races from QMC, to the Fort, to MOA! Well at least it makes Filipinos think more about their wellness.

Running had a few benefits on my health. My blood pressure went down to normals levels, my heart rates went down to 70+ bpm, my stamina improved tremendously, and I lost some weight. During my last race, Takbo para sa PGH, my official time for the 5K race was 33:46. I wrote about my Milo Marathon last year and during that time, I was at the 49-minute level. Astig! :)

But of course I have my limitations. My knees are hurting already when I go too fast, or when I go too far. This was because of the injury I had some three years ago from basketball. So my dreams of a 43-kilometer race is far from coming true. At least I am near my 10k goal. :)

Team Phurorut: Front: Me, Ryse, Rachele, RR, Quennie; Standing: Maxi, Marivic, Herzon, Joan, Grace, Rhea, Steve
Team Phurorut with Coach Leo Tan. :)


Thanks to Philam Foundation, we KaAkbay Volunteers were able to sweat it out at PGH's benefit run. Thanks for the Picture, Mima!

I'll just keep on running for fitness. For long life. Team Phurorut, takbo tayo ulit! :)

Cheers!


A Restful Tagaytay Weekend - August 7-8, 2010

Everyone needs an escape once in a while. As for us, former colleagues in government, we decided over one drinking session to spend a weekend off at a relaxing place, away from the hustles and bustles of daily routine. We initially planned for a long-drive getaway, but some good news prevented us from doing so. Cecille is 6 weeks pregnant! :) Congrats Mark, you're gonna be a daddy! So we decided to just drive to a nearer destination, and no better place to spend a relaxing weekend than a short 1 1/2 drive to Tagaytay.

We stayed at Yellow Coco, a resort just beside the highway, near the famous Tagaytay Zoo. Torrential rains did not stop us from enjoying ourselves that day! Even with dark skies, we proceeded with our road trip.

Itinerary:
Day 1:
Caleruega, Nasugbu, Batangas
Lunch at Taverna Greek Restuarant
Chillax and Videoke at Yellow Coco
Dinner at Diner's Bulalohan
Inuman session at Yellow Coco
Day 2:
Breakfast and Relax at Yellow Coco
Lunch at Buon Giorno at Cliffhouse
Shop for Goodies at Rowena's

Tagaytay's view of Taal :Cloudy with a Chance of Meatballs
Caleruega
Preparing for a Ritual (?!)
Our Special Guest: Bulalo
Buena Familia


The ladies at the Chapel on the Hill
The Gents (?!)
Buon Giorno's Pesto Mare Pizza
Shrimp and Mushroom Ravioli
To Fight the Cold: Tabasco!

It's always good to spend some quality time in the company of friends. It's just one way to bring back our sanity after a continuous, monotonous daily 8- (sometimes 10) hour work week.

Now, back to work! :)

-----------------------------------------------
Pagbabalik ng Trivia: VST and Co. Originally means Vicente Sotto III and company. Tito did not want to take all the credit but the band did not want to change name so eventually VST and Co. did not mean anything. :)

Thursday, August 05, 2010

Welcome Home Marissa Siazon-Cassi! - Kanin Club, QC

We gave a warm welcome home hello to our blockmate Isay last June 2, 2010. She was out of the country for a few years to work in the Middle East. No other way to celebrate a homecoming but with some of the best Filipino foods in town via the famous Kanin Club.

The original Kanin Club was located at Paseo de Sta. Rosa, just beside the main shopping hubs and shoe depots. You can easily spot it especially when you are on your way to the scenic Tagaytay City. But thanks to its owners, they ventured into Metro Manila and found its second home in Ayala Technohub in Quezon City.

The homecoming will never be complete without a few servings of pork, one of the things Isay missed most. Of course we needed to try at least two kinds of fried rice, Kanin Club's specialties (thus the resto name! :))

Standing: Third, Me, Ken. Sitting: Noel, Dr. Val
Val (with Korean Hair), JJ, Isay, Vinne
Special Request: Crispy Pata!
Ginisang Sigarilyas. Anong English ng Sigarilyas?

Crispy Dinuguan, Laing, Sinigang na Sinangag

It's good to see the blockmates again! Some of us already have families, but still, some things will never change. Thanks to Isay, the UP Manila Devstud Block 6 of 1998-2002 once again had an instant get-together/reunion. Let's try to do another one when Bubbles comes back ok? :)

Monday, August 02, 2010

UAAP Season 73: UP at 0-5

The first round is almost over. Still, we can't see the results of the reported basketball rehabilitation program for the illustrious State University! We recruited quality players this year, headed by the Chicago-based Mike Silungan and the 80-point standout Joshua Saret. We have veterans Woody Co and Smart Gilas-trained Magi Sison. Still, we are winless after five games.

Maroons want this basketball glory so badly. We want a brand new championship. The 1986 trophy is now tarnished and we badly need a new one!